AntGeo

Ο Μελ Χιόρ ήταν απορροφημένος στο εργαστήριό του έχοντας εισχωρήσει στον πυρήνα ενός υγιούς κυττάρου που δεχόταν την επίθεση ενός καρκινικού όγκου. Ετσι δεν άκουσε τον ήχο του μηνύματος Τwitter που έφθασε στο κινητό του τηλέφωνο. Οταν όμως ξαφνικά άρχισε να ακούγεται από το laptop του η μουσική του «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Ρίχαρντ Στράους, ο ερευνητής τινάχτηκε, πέταξε τον 3-D εξοπλισμό εικονικής πραγματικότητας που φορούσε και έσπευσε στον υπολογιστή του. Ο Μελ Χιόρ είχε βάλει το soundtrack της «Οδύσσειας του Διαστήματος» που ήταν η αγαπημένη ταινία του ως τον ήχο για τα μηνύματα συναγερμού τα οποία δεν ήταν απλώς υψίστης σημασίας αλλά ζητήματα ζωής και θανάτου. 

Οταν είδε το μήνυμα, το πρόσωπο του πήρε μια έκφραση ενθουσιασμού αλλά και αγωνίας. Το μήνυμα περιείχε μόνο νούμερα και χαρακτήρες. Ηταν φυσικά κάποιος κώδικας που απαιτούσε αποκρυπτογράφηση. Ο Μελ Χιόρ έβγαλε τον ξύλινο σταυρό που φορούσε και τράβηξε την κάτω πλευρά του που λειτουργούσε ως θήκη. Αποκαλύφθηκε η άκρη ενός USΒ την οποία τοποθέτησε στο laptop. Αμέσως τα νούμερα και τα γράμματα άρχισαν να μεταλλάσσονται καταλήγοντας σε έναν αριθμό που παρέπεμπε στις ποθητές συντεταγμένες, καθώς και σε ένα συνημμένο σχεδιάγραμμα. 

Εκείνη τη στιγμή στην οθόνη του υπολογιστή εμφανίστηκαν δύο παράθυρα. Στο ένα βρισκόταν ο Γκας Παρ και στο άλλο ο Βαλ Τάσαρ. Ο Μελ Χιόρ τούς ρώτησε αν είχαν κάνει ό,τι και εκείνος. Απάντησαν θετικά. Στα χέρια τους είχαν τις συντεταγμένες μιας τοποθεσίας, σπασμένες για λόγους ασφαλείας σε τρία κομμάτια. Ο καθένας είχε από ένα κομμάτι. 

«Ραντεβού στην πίστα σε δύο ώρες» είπε ο Μελ Χιόρ. 

Οι τρεις ερευνητές έκλεισαν τους υπολογιστές, πάτησαν έναν κωδικό στην ηλεκτρονική κλειδαριά που βρισκόταν σε μια μικρή ντουλάπα δίπλα στο γραφείο τους και έβγαλαν από μέσα ένα μικρό ταξιδιωτικό σακίδιο. Το πήραν, βγήκαν στον δρόμο και κατευθύνθηκαν προς τον κεντρικό σταθμό τρένων στη Μελβούρνη. Εβγαλαν εισιτήριο για το τρένο maglev και επιβιβάστηκαν ο καθένας σε διαφορετικό βαγόνι. Το τρένο που κινείται αιωρούμενο σε μαγνητικά πεδία ώστε να αναπτύσσει τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα χωρίς να κάνει καθόλου θόρυβο οδήγησε τους τρεις ερευνητές στον προορισμό τους εντός του χρονοδιαγράμματος. Βγαίνοντας από τον σταθμό, τρία «Λαγωνικά» (Βloodhounds) περίμεναν τους ερευνητές. Ο κάθε ερευνητής μπήκε στο Βloodhound που τον περίμενε και ξεκίνησε. Τo υπερηχητικό αυτοκίνητο που πιάνει τα 1.700 

χλμ./ώρα διέσχισε ακαριαία την αυστραλιανή έρημο και οδήγησε τους ερευνητές σε ένα περιφραγμένο εργοτάξιο που βρισκόταν σε μια περιοχή πυκνής βλάστησης. Εισήλθαν στο εργοτάξιο και περίμεναν μέσα σε μεγάλο υπόστεγο. Υστερα από λίγη ώρα το πάτωμα στο κέντρο του υπόστεγου άρχισε να υποχωρεί και από κάτω άρχισε να ανεβαίνει ένα μεγάλο μεταλλικό βέλος. Ηταν το Χ-51Α, ένα σκάφος εφοδιασμένο με πειραματικό στροβιλοκινητήρα τύπου «scramjet» (αυλοωθητής υπερηχητικής καύσης) που τρέχει με ταχύτητα 6 Μach. Οι τρεις ερευνητές εισήλθαν στο σκάφος και ύστερα από περίπου 30 λεπτά έβγαιναν από αυτό πατώντας το έδαφος μιας απομονωμένης περιοχής στην έρημο του Ισραήλ. Αυτή τη φορά δεν μπήκαν σε χωριστά οχήματα αλλά εισήλθαν στο Βoss, ένα SUV Chevy Τahoe που κατασκεύασαν επιστήμονες του Πανεπιστημίου Carnegie Μellon στις ΗΠΑ. Για λόγους ασφαλείας έπρεπε να μην έρθουν σε επαφή με κανέναν, έτσι το τζιπ που είχε κερδίσει το ράλι αυτόνομων ρομποτικών οχημάτων ήταν η ιδανική λύση. Οι τρεις ερευνητές πληκτρολόγησαν στον υπολογιστή του τζιπ τις συντεταγμένες και αυτό ξεκίνησε την πορεία του έχοντας συνδεθεί με τον πιο προηγμένο δορυφόρο μετάδοσης δεδομένων εντοπισμού θέσης (GΡS) ώστε να βρει την πιο ασφαλή αλλά και γρήγορη διαδρομή για τον συγκεκριμένο προορισμό. Η ώρα έδειχνε 23.30 όταν το τζιπ σταμάτησε στους πρόποδες ενός λοφίσκου πάνω στον οποίο βρισκόταν μια κωμόπολη. 

Οι τρεις ερευνητές κατέβηκαν και ο Γκας Παρ έβγαλε μια συσκευή και άρχισε να κοιτάζει χάρτες. 

«Πού βρισκόμαστε;». 

«Στους αραβικούς χάρτες καταγράφεται ως Μπέιτ-Λαχμ, αλλά βλέπω ότι παλαιότερα ονομαζόταν Βηθλεέμ». 

«Πρέπει να βρούμε γρήγορα το ακριβές σημείο». 

Οι τρεις ερευνητές ένωσαν τα κομμάτια του σχεδιαγράμματος που είχε ο καθένας μαζί του. Το ολοκληρωμένο σχεδιάγραμμα πήρε ο Βαλ Τάσαρ και έβγαλε από το δικό του σακίδιο έναν ψηφιακό μεταφραστή όμοιο με αυτούς που χρησιμοποιεί ο αμερικανικός στρατός στο Ιράκ. Οι τρεις ερευνητές έτρεξαν σε ένα βενζινάδικο που βρι σκόταν απέναντι από εκεί όπου είχαν σταματήσει. Ο Βαλ Τάσαρ έδειξε στον υπάλληλο του βενζινάδικου το σχεδιάγραμμα και με τη βοήθεια του μεταφραστή προσπάθησε να μάθει προς τα πού έπρεπε να πάνε. Ο υπάλληλος τους είπε ότι το σχεδιάγραμμα έδειχνε έναν ναό που βρισκόταν στην άλλη άκρη της πόλης. Οι τρεις ερευνητές έβγαλαν έναν πάκο δολάρια και τα έδωσαν στον υπάλληλο ζητώντας του να τους δώσει το αυτοκίνητό του για να πάνε ως εκεί. Χρησιμοποιώντας 2-3 φορές ακόμη τον ψηφιακό μεταφραστή για να πάρουν οδηγίες από τους ντόπιους, κατάφεραν ύστερα από 15 λεπτά να φθάσουν στον ναό. Βγήκαν από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκαν προς τα εκεί. Πίσω από το παρεκκλήσι, μια μυστική κρύπτη οδηγούσε σε ένα εργαστήριο τελευταίας τεχνολογίας. Με τη βοήθεια του κωδικού οι ερευνητές εισχώρησαν σε μια αίθουσα χειρουργείου. Είδαν 4-5 άτομα να βρίσκονται γύρω από μια γυναίκα που ετοιμαζόταν να γεννήσει και να προσπαθούν να βοηθήσουν στον τοκετό. Τη στιγμή που στα ψηφιακά ρολόγια των τριών ερευνητών η ώρα έγραψε 24.00 το μωρό έκανε την εμφάνισή του. Οι ερευνητές κατέγραφαν τα πάντα με τα κινητά τους τηλέφωνα και οι εικόνες μεταδίδονταν σε ένα ειδικό forum που είχε δημιουργηθεί στο Ιnternet γι΄ αυτόν τον σκοπό. 

Φυσικά το μωρό δεν γνώριζε ότι οι γονείς του είχαν λάβει μέρος σε μια μυστική έρευνα γονιδιακών πειραμάτων και το ίδιο ήταν ουσιαστικά προϊόν γενετικής τροποποίησης. Οι ερευνητές πλησίασαν το μωρό και με επιδέξιες κινήσεις αφαίρεσαν τον ομφάλιο λώρο και τον τοποθέτησαν σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα. Σε έναν άλλον έβαλαν δείγματα από τον πλακούντα. Λίγη ώρα αργότερα βρίσκονταν σε ένα προηγμένο τεχνολογικά εργαστήριο όπου μηχανήματα πραγματοποιούσαν χιλιάδες αναλύσεις σε χρόνο dt. Ο Μελ Χιόρ σήκωσε τα μάτια του από τον υπολογιστή του στον οποίο έφθαναν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά στους υπόλοιπους. Είχαν στα χέρια τους το γενετικό υλικό που θα τους βοηθούσε να νικήσουν τον καρκίνο. Με τις κυτταρικές σειρές που θα προέκυπταν από τα βλαστικά κύτταρα του μωρού, η ανοσία του στον καρκίνο έμελλε να θεραπεύσει εκατομμύρια ανθρώπους. 

Προφανώς πρόκειται για επιστημονική φαντασία,καθώς ηθικοί λόγοι μάς απαγορεύουν να παρέμβουμε στο ανθρώπινο γενετικό υλικό.Ακόμη όμως και αν η γενετική παρέμβαση σε ανθρώπους ήταν ηθικά αποδεκτή,δεν διαθέτουμε τις γνώσεις που θα μας επέτρεπαν να δημιουργήσουμε ένα πλάσμα θωρακισμένο αφενός από τον καρκίνο,αφετέρου ικανό να σώσει την ανθρωπότητα από αυτή την πολυπρόσωπη νόσο.Αν υποτεθεί όμως ότι υπάρχει ένα τέτοιο πλάσμα,προικισμένο από τα γονίδιά του να αναστέλλει τη δημιουργία όγκων (στη βιβλιογραφία υπάρχουν αναφορές ασθενών των οποίων το ανοσοποιητικό σύστημα πέτυχε χωρίς εξωγενή βοήθεια να σκοτώσει τους καρκινικούς όγκους),τότε από τα κύτταρα του ομφάλιου λώρου του θα μπορούσαμε να παρασκευάσουμε εμβόλια που θα ενίσχυαν το ανοσοποιητικό σύστημα όσων το είχαν ανάγκη.