AntGeo

Τέλη Ιουλίου 1992. Στο δελτίο του Αντ1 βγάζουν την Αλίκη να μιλήσει για τη Τζένη που είχε μόλις πεθάνει. Απίστευτες στιγμές.

 

  

Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που έμαθα για το θάνατο της υπέροχης Τζένης Καρέζη (άλλωστε τα έχω ήδη καταγράψει).

27 Ιουλίου 1992

Ήταν ένας ακόμη Ιούλιος στην Χαλκιδική. Η όραση της γιαγιάς είχε χειροτερέψει κι αυτό που την απασχολούσε ήταν: Τι θα γίνεί τώρα με την Τόλμη και Γοητεία; Δεν ήξερε αγγλικά και πλέον δεν κατόρθωνε ούτε τους υπότιτλους να ξεχωρίζει. Η ξαδέλφη μου κι εγώ, αναλάβαμε δράση: κάθε απόγευμα, όταν η ΕΤ1 έπαιζε το σίριαλ, καθόμασταν μαζί με τη γιαγιά κι ερμηνεύαμε σε πραγματικό χρόνο τους διαλογους της Τόλμης και Γοητείας.

Σύντομα είχαμε φτιάξει ειδικές φωνές για όλους τους χαρακτήρες και είχαμε αναπτύξει τους δικούς μας κώδικες με τους οποίους ξεκαρδιζόμασταν. Η γιαγιά αδιαφορούσε για το ύφος ή την ποιότητα της μεταγλώττισης και προσπαθούσε να καταλάβει την υπόθεση: «Αφήστε τα χαζά και πείτε τι γίνεται, είναι πάλι έγκυος η Μπρούκ ή της παίζει παιχνίδι η άτιμη η Στέφανι;»

Κάποιες φορές δεν διαβάζαμε ακριβώς αυτά που βλέπαμε: διανθίζαμε το κείμενο με λάιτ βρισιές, αλλάζαμε καταστάσεις, βάζαμε τον Ριτζ να «χαριεντίζεται στη σάουνα με την Σάλι Σπέκτρα», επινοούσαμε απιθανότητες. Η γιαγιά, μετά από μερικά «πωπώ!» ή «αμάν!», πάντα εντόπιζε την ψευδή μεταγλώττιση: «Ε, μα, είπα κι εγώ, Φώσκολος έγινε;»

Βλέπαμε λοιπόν το επεισόδιο που επιστρέφει η Καρολάιν, όχι ως Καρολάιν αλλά ως δίδυμη ξαδέρφη της ή κάτι τέτοιο κουφό, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. «Βάλτε τον ΑΝΤ1», είπε η ξαδέλφη μου κλείνοντάς το. «Πέθανε η Βουγιουκλάκη». Δεν θυμάμαι το παρασκήνιο αυτής της μακάβριας παραπληροφόρησης, πάντως όταν βάλαμε τις ειδήσεις είδαμε τη Βουγιουκλάκη (ζωντανή) να μιλάει στον παρουσιαστή κι από πάνω να γράφει ‘Έφυγε η Τζένη Καρέζη’.

Σύντομα μαζεύτηκαν όλοι γύρω απ' την τηλεόραση: η Καρέζη ήταν πάντα ένα αγαπητό πρόσωπο στην οικογένεια, για πολλούς και καλούς λόγους.

Η Βουγιουκλάκη μιλούσε συγκινημένη και διάφοροι συγγενείς άρχισαν να την κοροϊδεύουν για τον θεατρινίστικο τρόπο της. «Καλά, τι ηθοποιός! Δες τι ψεύτικη που είναι», έλεγαν όλοι, εμένα όμως με συγκινούσε πραγματικά ακόμα κι αν ήταν υπερβολική.

Τελείωσε λέγοντας με σπασμένη φωνή (αληθινή ή ψεύτικη) κάτι του στυλ «Αχ, Τζένη! Τζένη μου! Θα σε συναντήσω, αγάπη μου!» και αυτό λες κι ήταν το σύνθημα για να ξεσπάσουν οι απαράδεκτοι γύρω μου σε δυνατά γέλια.

Μόνο η μαμά μου, που στα νεανικά της χρόνια ήταν φίλη με την Καρέζη -η οποία ήταν και κουμπάρα στον πρώτο της γάμο- κοιτούσε την οθόνη απαθής, χωρίς να μιλά. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν.

---

Δεκαεννιά χρόνια έχουν περάσει απ’ το θάνατο της Καρέζη - δεκαπέντε απ’ το θάνατο της Αλίκης. Πέντε χρόνια πέρασαν απ' το θάνατο της καλής μου γιαγιάς, και, μόλις πριν από ενάμιση μήνα χάσαμε και τη μητέρα μου.

Όμως η Τόλμη και η Γοητεία είναι ακόμα εδώ, συνεχίζει ακάθεκτη.

Ναι, είναι μια απ’ τις αδικίες της ζωής, αλλά θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Η Τόλμη και Γοητεία θα μας θάψει όλους...

Πηγή