Χρονοντούλαπο:

Contact via email

Just the two of us........... Από το Blogger.
Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

PostHeaderIcon Serafim Tsotsonis - Beautiful people (Klik Records)


Σε τούτες τις ημέρες της κρίσης και της επαγρύπνησης (για κάποιους) υπάρχει χώρος μόνο για τα αναρχίζοντα τροπάρια των Electric Litany, την εκκωφαντική απόγνωση των Sun Of Nothing, άντε και την όψιμη λεβεντιά του Γιάννη Αγγελάκα στο χαράκωμα της Κερατέας υπό το βλέμμα του Μίκη. Να αφοριστεί άμεσα κάθε τι αντίθετο, ό,τι τέλος πάντων προβάλλεται "κόντρα στη μιζέρια της κρίσης", που λέει και η γνωστή ενοχλητική διαφήμιση πολυκαταστήματος, ό,τι ανδρώνεται στα decks του Galaxy. Όχι αυτού στη Σταδίου, όπου και οργανώνεται η επανάσταση των δημοσιογράρφων..., αυτού στα ρετιρέ του Hilton, που παραμονεύει η αντίσταση των κοσμικών, των όσων επιμένουν στην πολυτέλεια, των Όμορφων Ανθρώπων δηλαδή, που τίποτε δεν δείχνει να τους αγγίζει. Υπό αυτές τις συνθήκες ο Σεραφείμ Τσοτσώνης, πρέπει μάλλον να κριθεί ύποπτος και να του αφαιρεθεί το δικαίωμα έκφρασης.


Όσο όμως αφοριστική είναι η σκέψη που μας λέει ότι ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έκανε τέχνη όταν καλούσε σε διαρκή μνήμη περί του Ορωπού (εγώ την έχω γράψει αυτή τη σαχλαμάρα), όσο υπερβολικό και άδικο (σχεδόν εγκληματικά άδικο) είναι το σχήμα που αφαιρεί από την τέχνη του την βασική της ιδιότητα επειδή απευθύνεται στους έγκλειστους του Πολυτεχνείου, άλλο τόσο ανόητη είναι και η σκέψη που βλέπει την παρούσα συγκυρία ως επιστροφή στην στρατευμένη και ενσυνείδητη τέχνη μόνο. Το τι θα μείνει στο τέλος θα το δείξει μόνο ο χρόνος. Την αισθητική πληρότητα και την γνωστική επάρκεια της μουσικής του Σεραφείμ Τσοτσώνη όμως, την επιβεβαιώνουν για τρίτη συνεχόμενη φορά ακούσματα μερικών μόνο ημερών και δεν αφήνουν περιθώρια για να τις προσπεράσεις ως δήθεν εύκολες και απαίδευτες μουσικές προτάσεις. Κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει με τους Beautiful People το λοιπόν.
Λίγο μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα του εισαγωγικού και εναρκτήριου Red Green Blue πιάνεις τον καθολικά όμορφο ήχο τον οποίο πέτυχε και πάλι ο Tsotsonis, θέτοντας τις απαιτήσεις των big band στην υπηρεσία της μικροτεχνολογίας των ημερών μας. Ακούς μία σχεδόν γοτθικά folk αντρική φωνή σε πλήρη αντίθεση με ένα κοσμικό πνευστό και μπαίνεις άμεσα στο κλίμα ενός δίσκου, που εμπαίζει οποιαδήποτε στερεότυπα είχες για αυτόν πριν τον ακούσεις. Ο Serafeim Tsotsonis ξέρει τελεσίδικα να δημιουργεί εύκολη μουσική για απαιτητικούς ακροατές και ταυτόχρονα γεμάτους απαιτήσεις ήχους που δεν γνώριζαν ότι τους είχαν ανάγκη τα εύκολα ακροατήρια. Καταλήγει σε μία δική του muzak, η οποία παρότι αγνοεί τις ανάγκες ανελκυστήρων και οδοντιατρών, δεν έχει καμία αντίρρηση να ικανοποιήσει και τις δικές τους επιθυμίες.
Η πλήρης αλήθεια βέβαια είναι ότι τόσο σε σχέση με το έξυπνα προσβάσιμο Peak, όσο και με το μάλλον αμήχανα περίπλοκο So This Is Heaven, οι διαθέσεις είναι πιο σκοτεινές, το electro φύσημα πιο old school από ότι μας το έμαθε η όψιμα επιτυχημένη περίοδος του και οι στιγμές στις οποίες θα μπορούσες να αναφερθείς ως συνοδευτικές ελαχιστοποιούνται. Για όσους ακούν με τα αυτιά τους και όχι βάσει στερεοτύπων, η τελική αύρα του Beautiful People με έναν περίεργο τρόπο πάει και κολλάει στην περί Hardcore άποψη των Mogwai του 2011, καθώς και οι τελευταίοι δεν δίστασαν εσχάτως να παραδεχτούν πως ένα καλό electropop shoegaze δεν είναι δα και αμάρτημα, στις μέρες που ο θόρυβος μοιάζει να γίνεται τετριμμένο καθεστώς.
Σε κάθε επόμενη ακρόαση σου μένει ένα πιο έντονα σαρκαστικό χαμόγελο για τον τρόπο με τον οποίο ο Tsotsonis μεταχειρίζεται τον "πλαστικό ήχο", εναποθέτοντας τον στη μέση συνθέσεων, με την μεστότητα των οποίων θα στοιχημάτιζες πως θα αισθάνονταν μάλλον άβολα. Καθώς τα όρια όμως είναι δυσδιάκριτα πλέον, οι τολμηροί χειριστές θα είναι αυτοί που θα ξεχωρίσουν και όχι κατ' ανάγκη όσοι μένουν στα χαρακώματα.


0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Του καιρού...

Θεσσαλονίκη

BlogUp Us!

Follow my blog with bloglovin